Sneera – głównego bohatera powieści – poznajemy, gdy w trakcie podróży wypożyczonym jachtem oddaje się rozważaniom na temat czasu i wolności. Trudno się dziwić, dla niego znaczenie tych słów nie jest wcale takie oczywiste...
W Argolandzie ludzie podzieleni są na siedem klas intelektualnej przydatności. Najwyższy poziom, jaki można osiągnąć w tej skali, to zero. Tylko osoby, które uzyskały tak wysoki status, mogą pracować, rozwijać swoje umiejętności i korzystać z wszystkich dobrodziejstw świata. Ci mniej inteligentni jednak też nie mają na co narzekać. Nie zyskają co prawda szacunku innych, ale państwo łoży pieniądze na ich podstawowe potrzeby. System idealny? Z pewnością. Dla wszystkich kombinatorów i bystrzaków, którzy będą chcieli przechytrzyć władze.
W tej szarej strefie działa Sneer. Jest na tyle mądry, że z łatwością mógłby być w Argolandzie szanowanym zerem. Wtedy jednak musiałby pracować. A to go wcale nie pociągało, przekłamał więc wyniki testu, uzyskał status nierozgarniętej czwórki i teraz zarabia pieniądze na handlu punktami przyznawanymi na egzaminach. On i jemu podobni lifterzy i downerzy prosperują świetnie. Do czasu jednak, aż ktoś z Administracji dowie się o ich istnieniu.
„Limes inferior” nie jest zwykłą powieścią science fiction. Krytycy doszukiwali się w niej ironicznych aluzji do politycznych systemów i metaforycznych opisów PRL-owskiej rzeczywistości. Wszystko to sprawia, że „Limes inferior” staje się zarazem doskonałą przygodą intelektualną i przezabawną rozrywką. W interpretacji aktora Michała Staszczaka słucha się jej znakomicie.
